ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ!
ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΈΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 10:30πμ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ ΚΟΖΑΝΗΣ
Η 1η Μάη είναι η δική μας μέρα, η μέρα των εργαζόμενων όλου του κόσμου. Η ματωμένη θυσία των εργατών του Σικάγου και όλων των αγώνων της τάξης μας, μας διδάσκει ότι τίποτα δεν κερδίσαμε χωρίς τον δικό μας αγώνα, χωρίς τη δική μας οργάνωση, χωρίς την αμφισβήτηση της δύναμης και της εξουσίας των επιχειρηματικών ομίλων, των εκμεταλλευτών.
Τιμάμε τους ηρωικούς αγώνες του εργατικού κινήματος και συνεχίζουμε με επιμονή, αντοχή και σε σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους να δίνουμε καθημερινά τον αγώνα για τη ζωή μας, για το δίκιο της τάξης μας, για όλα όσα είναι δικαίωμα μας σήμερα.
Το οφείλουμε σε όσους πάλεψαν πριν από εμάς, δεν λύγισαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε στα μάτια και να τους λέμε ότι δεν τα προδώσαμε, δεν συναινέσαμε να γίνουν σκλάβοι των βιομηχάνων, των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν τους αξίζει η φτώχεια, η εξαθλίωση, η δουλειά ήλιο με ήλιο, η 6ημερη και 7ημερη εργασία, οι μισθοί πείνας.
Η φετινή πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους μπροστά σε μια ακόμα χειρότερη κατάσταση, στην όξυνση των ανταγωνισμών, των εμπορικών πολέμων και των προετοιμασιών για γενίκευση του πολέμου «για τον αφέντη το φαΐ».
Ενώ το 1886 κατακτήθηκε το 8ωρο έχουμε φτάσει το 2025 να χρειαζόμαστε 2 δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα, να μη φτάνει ο μισθός για τα βασικά, τα παιδιά μας να μη μπορούν να μορφωθούν ολόπλευρα η υγεία να έχει γίνει ένα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα. Στη σημερινή εποχή των μεγάλων επιστημονικών – τεχνολογικών επιτευγμάτων, του 5G και της A.I. (τεχνητής νοημοσύνης), των ασύλληπτων δυνατοτήτων της παραγωγής και της ανθρώπινης εργασίας, δεν αποδεχόμαστε το ζοφερό μέλλον και τον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν. Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής.
Καμία θυσία για τα κέρδη των λίγων και για τα γεράκια του πολέμου
Αποτελεί πρόκληση να μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς, συντάξεις, παιδεία και υγεία όταν την ίδια στιγμή η Ε.Ε εξαγγέλλει 800 δις ευρώ ζεστό χρήμα για τις βιομηχανίες πολέμου, βάζοντας «χέρι» μέχρι και στα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων, το ΝΑΤΟ απαιτεί 5% του ΑΕΠ για τις πολεμικές δαπάνες και οι επιχειρηματικοί όμιλοι καταγράφουν κέρδη ρεκόρ στο κλάδο των τροφίμων, στις τράπεζες, τους ενεργειακούς ομίλους, τα σούπερ μάρκετ κ.α.
Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία είναι απεργία
Τα παραδείγματα από πολλούς χώρους δουλειάς δείχνουν ότι ο μόνος δρόμος για να μπει φραγμός στην εντατικοποίηση και τα εξαντλητικά ωράρια, στις άθλιες συνθήκες εργασίας και την μετατροπή των χώρων δουλειάς σε νέες “Κοιλάδες των Τεμπών:, ο μόνος δρόμος για να αποσπαστούν κατακτήσεις ήταν όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της πάλης, στήσανε το δικό τους σωματείο και ενωμένοι πάλεψαν και κέρδισαν σημαντικές κατακτήσεις όπως πρόσφατα οι οικοδόμοι που υπέγραψαν ΣΣΕ με 20% αυξήσεις στα μεροκάματα.
Δυναμώνουμε την οργάνωση μας, τη ενότητα μας, την ταξική αλληλεγγύη! Είναι το δικό μας όπλο!
Μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει για τους εργαζόμενους. Κανείς δεν πρέπει να παρασύρεται από αυταπάτες ότι μια άλλη καλή διαχείριση με μια καλύτερη κυβέρνηση θα αλλάξει τη ζωή των εργαζόμενων. Ένα είναι αδιαμφισβήτητο, ότι κάθε κατάκτηση στη χώρα μας και διεθνώς έχει τη σφραγίδα της ταξικής πάλης.
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΟΧΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ
Σε αυτή τη μάχη έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τις δυνάμεις εκείνου το συνδικαλισμού που θέλει τους εργαζόμενους στοιχισμένους με τα συμφέρονται εκείνων που μας εκμεταλλεύονται για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους αλλά και όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά που εφαρμόζουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική που μας έχει φέρει μέχρι εδώ.
Τέτοιες είναι οι δυνάμεις τις ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Κοζάνης που προχωρούν σε έκτακτο συνέδριο στις 7 Μαΐου όχι για να συζητήσουν οι εργαζόμενοι μεταξύ τους και να οργανώσουν τον αγώνα που θα βάλει τέλος στην κόλαση που ζουν αλλά στο πως θα συνεχίσει το εργατικό κέντρο να είναι υποστηρικτής της πολιτικής που έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους της περιοχής στην ανεργία, στους χαμηλούς μισθούς και στην ενεργειακή φτώχεια.
Ο αγώνας που δίνουν τα ταξικά συνδικάτα και οι εργαζόμενοι για να γίνει το εργατικό κέντρο Κοζάνης κάστρο αγώνας για τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν είναι μάχη για τη καρέκλα. Είναι μάχη για την ίδια μας τη ζωή. Το εργατικό κέντρο δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Είναι το όργανο εκείνο το οποίο συσπειρώνει όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και τα σωματεία τους και μέσα από μαζικές, δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες οργανώνει τον αγώνας για την υπεράσπιση του παραμικρού δικαιώματος των εργαζομένων, τους αγώνα για ΣΣΕ αλλά και για οτιδήποτε απασχολεί τον εργαζόμενο και την οικογένειας του σε όλη την καθημερινότητα.
Η λύση στον βραχνά που λέγεται εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός στο εργατικό κέντρο Κοζάνης είναι ο κάθε εργαζόμενος και η κάθε εργαζόμενη να οργανωθούν στα σωματεία τους να συγκροτήσουν νέα όπου δεν υπάρχουν. Η εμπειρία από όλη την χώρα λέει ότι όπου οι εργαζόμενοι οργανώθηκαν και μαζικοποίησαν τα σωματεία δεν μπόρεσαν τέτοιες δυνάμεις να σταθούν όσες νοθείες και να έκαναν ότι μηχανισμούς και αν επιστράτευσαν
Αυτή τη μάχη μπορούμε και πρέπει να τη δώσουμε για το χρωστάμε στους εαυτούς μας αλλά και σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το 8ωρο και τα δίκαια των εργαζομένων όπως ο Κοζανίτης Νίκος Πλακοπίτης που ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Εργατικού Κέντρου και ένας από τους 200 που εκτέλεσαν οι ναζί κατακτητές την 1η Μάη του 1944 στην Καισαριανή
Ή με τα κέρδη ή με τη ζωή. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
Συνεχίζουμε έχοντας ως παρακαταθήκη την ιστορική απεργία στις 28 Φλεβάρη, 2 χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών, όλες τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο του αγώνα.
Εμείς έχουμε την δύναμη, εμείς έχουμε το δίκιο!
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!